1. Meditatie: Het feest van iedere gemeenschap
Vorige woensdag herdachten we in de Latijnse liturgie de paus Pontianus en de priester Hippolytus. Pontianus was een zachtmoedige paus en Hyppolytus wierp zich op als strenge tegenpaus. Onder de christenvervolging van keizer Maximinus I werden beide echter in 235 opgepakt en naar de mijnen in Sardinië gestuurd waar ze van uitputting stierven, verzoend met elkaar. Beiden, paus en tegenpaus stierven als heiligen en als martelaren!
Het Evangelie van de dag was Mattheus 18, 15-20. Kort samengevat aldus. Als je broer zondigt, ga dan naar hem toe en wijs hem onder vier ogen op de fout. Als hij luistert, heb je hem gewonnen. Zo niet, neem dan één of twee anderen mee als getuigen. Als hij ook naar hen niet wil luisteren, vertel het dan aan de Kerk. Als hij ook naar de Kerk niet wil luisteren, behandel hem dan als iemand die God niet kent of als een tollenaar. We moeten dus iemand die ernstig kwaad doet in de gemeenschap eerst persoonlijk trachten te winnen en dan met twee of drie getuigen en tenslotte heel Kerkgemeenschap erbij betrekken.
Als inleiding hierop stelde ik bij de preek in de Eucharistie de vraag: waarin bestaan eigenlijk de vitaliteit en de geestelijke kracht van een gemeenschap? Als antwoord kreeg ik: een mooie liturgie, de welwillende zorg van de leden voor elkaar, de liefde, de heilige Geest… Uiteraard zijn dit allemaal goede antwoorden. Ik wilde het echter wat concreter houden en vulde aan: in de mogelijkheid zich met elkaar te verzoenen. Het eigenlijke feest van een gemeenschap bestaat in het feit dat de leden zich telkens opnieuw met elkaar kunnen verzoenen. Hierdoor tonen ze dat ze in elkaar geloven en het goede in elkaar kunnen aanmoedigen.
Mijn moeder zaliger was, zoals ongetwijfeld vele moeders, van het harmonische type en hield niet van onenigheid. Zij wilde altijd de plooien zoveel mogelijk gladstrijken. Wanneer wij, zeven broers en twee zussen, ruzie maakten en we waren kwaad omdat een van ons iets misdaan had, wist mijn moeder het zo te draaien dat het uiteindelijk haar schuld was, bijvoorbeeld door te zeggen dat zij gevraagd had iets te doen waaruit de onenigheid voortkwam. Vermits we op onze moeder niet konden kwaad worden, werd de ruzie dan bijgelegd. Zo trachtte zij de schuld op zich te nemen. Dit is uiteindelijk het hart van het christelijk geloof en in wezen hetgeen Christus heeft gedaan. Als Onschuldige heeft Hij heel onze schuld op zich genomen en uitgeboet.
Toch heb ik later in mijn leven begrepen dat er ook een andere manier is om verzoening tot stand te laten komen. Het is niet altijd goed om iedere ruzie toe te dekken en iedere explosie te vermijden. Dit kan een gemeenschap tot een stille maar pijnlijke dood brengen. Dan leeft iedereen met zijn eigen wrok en wonden, die nooit echt geuit worden, maar die zich in vele kleine, kwetsende gebaren en woorden voortdurend uiten als een kanker die blijft voortwoekeren.
Beter is het iemand in de gemeenschap te laten exploderen, waardoor hij tot uiting brengt wat er werkelijk in hem/haar leeft. Om dit tot een heilzame verzoening te laten komen, moeten de anderen of de overste dan wel hun innerlijke vrede bewaren en dat vraagt een grote inspanning. Immers, wanneer iemand mij tegen mijn been schopt, heb ik van nature de neiging om tweemaal of driemaal terug te schoppen. Om dergelijke reactie te beperken, werd in het Oude Testament reeds voorgeschreven: oog om oog, tand om tand!
Ook hierin is Jezus ons voorbeeld. Tijdens zijn veroordeling heeft Hij niet de minste moeite gedaan om zich te verdedigen en Hij heeft op geen enkele wijze deelgenomen aan het geweld. Alle geweld werd als het ware in Hem gesmoord en verloor zijn kracht. Hij heeft alle geweld welbewust aanvaard en ondergaan. Zalig de leider van een gemeenschap die hiertoe in staat is en kwetsende opmerkingen in alle vrede van harte kan aanhoren en ontrafelen. Hierdoor kan die confrater/medezuster uiteindelijk tot diepe verzoening gebracht worden.
Wanneer iemand explodeert tegen mij en ik reageer heftig, zal hem dat aanmoedigen om nog gewelddadiger te worden en zelfs allerlei zaken te zeggen die hij aanvankelijk niet wilde zeggen. Wanneer ik vredig kan blijven, zal hij ook tot rust komen en redelijk worden, omdat hij dan geen reden meer heeft om heftig te reageren. Wanneer mensen in gemeenschap de kans krijgen om rustig hun frustraties, wonden, ergernissen uit te spreken kan dit tot een diepe verzoening leiden en hen werkelijk tot nieuw leven wekken. Het wordt geleidelijk een gemeenschap van mensen die bekommerd zijn om elkaar, met elkaar meeleven, elkaar een plezier willen gunnen, kortom… een gemeenschap die anderen aantrekt.
Vandaag vieren we een van de grote feesten in de liturgie: Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming (in de oosterse kerk “het inslapen van Maria, dormitio’ genoemd). Zoals onze aardse moeders bekommerd waren dat wij in vrede en verzoening met elkaar leefden, zo wil ook Maria dat onze gemeenschappen levende samenlevingen worden van mensen met geloof, hoop en liefde. Dit is niet mogelijk zonder voortdurende verzoening. Hiermee beantwoorden we aan de oproep van de profeten, van Johannes de Doper en van Jezus zelf: “De tijd is vervul en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap” (Marcus 1, 15). Deze bekering die ook tot onderlinge verzoening leidt is het echte feest in iedere gemeenschap van mensen.
P. Daniel
2. Spiritualiteit: Eenheid met God (8) - Tweede verblijfplaats (het psychosomatische)
Moge de God van de vrede u geheel heiligen, uw geest, ziel en lichaam” (1 Tessalonicenzen 5, 23). Volgens de Bijbel bestaan we dus uit een lichaam, een ziel en een geest. Het is essentieel om te begrijpen hoe ons innerlijk werkt, want “Het hart [van de mens] is bedrieglijk en ziek. Wie kan het doorgronden?” (Jeremia 17, 9).
In onze serie over “de vereniging van de ziel met God” gaan we verder met het verkennen van ons innerlijk, met ook deze week bijzondere aandacht voor de tweede innerlijke verblijfplaats – het psychosomatische of de innerlijke zintuigen (de eerste woning is het lichaam – waarover we twee weken geleden over spraken) – waarbij we ons eerst concentreren op het precieze proces van de verleiding door de duivel. We luisteren naar Moeder Agnes Mariam van het Kruis:
We leren onszelf kennen door verleidingen
“Jezus werd door de Geest naar de woestijn geleid om daar door de duivel te worden verleid” (Mt 4, 1). Verleid worden is een weg die leidt tot zelfkennis. Laten we als voorbeeld het eerste hoofdstuk van het boek Job nemen.
De Heer richt zich tot Satan: “Heb je mijn dienaar Job opgemerkt? Er is niemand op aarde die hem evenaart...” Satan antwoordt: “Is Job zomaar godvrezend? Heb je hem niet beschermd? Je hebt het werk van zijn handen gezegend... Maar strek je hand uit, raak alles aan wat hem toebehoort, en ik weet zeker dat hij je in je gezicht zal vervloeken.” Toen zei de Heer tegen Satan: “Zie, alles wat hij bezit, geef ik u; maar raak hem niet aan” (Job 1, 8-12).
Satan bekent dus aan God dat Job werkelijk rechtvaardig is, maar hij klaagt dat hij niet het recht heeft om hem op de proef te stellen. In reactie daarop staat God hem toe dit te doen, maar verzekert hem dat hij zijn leven moet sparen. Verleiding is ons dagelijks brood; daarom vragen we in het Onze Vader: “Leid ons niet in bekoring.” Laten we ons verheugen als we verleidt worden, want het is een kans om onszelf te leren kennen. Zoals de psalmist smeekt: "Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart! Beproef mij en ken mijn gedachten! “(Psalm 139, 23). Zij die beproefd worden, komen er gezuiverd uit, ”als goud in de smeltoven“ (Wijsheid 3, 5), of nog: ”Broeders, beschouw de verschillende beproevingen waaraan u blootgesteld kunt worden als een reden tot volledige vreugde" (Jakobus 1, 2).
Het proces van verleiding (assimilatiemechanisme)
Laten we het proces van verleiding nader bekijken. Onze vijand, de duivel, is zeer intelligent: hij maakt gebruik van Gods schepping en kent onze aard door en door. Laten we niet vergeten dat Satan deel uitmaakte van Gods raad: "Je was in Eden, de tuin van God... Je was een beschermingscherub... je was op de heilige berg van God" (Ezechiël 28, 14). Hij kent Gods plan en Zijn goddelijke economie. Laten we dus ons best doen om te begrijpen hoe onze natuur werkt, want als we dat niet doen, zullen we niet weten waar de aanval van de duivel vandaan komt. Dat zou hetzelfde zijn als een kasteel willen verdedigen zonder het verborgen poortje op slot te doen, simpelweg omdat we niet wisten dat het bestond.
Het gaat om het assimilatiemechanisme. De duivel bevindt zich buiten ons en handelt niet rechtstreeks in ons innerlijk. Hij dwaalt rond in de “duisternis buiten” (Matteüs 8, 12), hij is “de vorst van de macht in de lucht” (Efeziërs 2, 2) – met andere woorden, hij werkt niet onmiddellijk in ons. Hij weet echter hoe hij binnen kan komen als we voor hem de deur openen.
Hij komt binnen door insinuatie, vooral bij spirituele zielen. We denken vaak dat de duivel ons zal verleiden met duidelijke en grove verleidingen, zoals bijvoorbeeld ontucht. Maar in werkelijkheid werkt hij eerder op mysterieuze en subtiele wijze, met dingen die we niet gemakkelijk herkennen.
Op een dag, na vele jaren in de woestijn te hebben doorgebracht, gingen de woestijnvaders naar Alexandrië om de toestand van deze grote stad te bekijken. Daar zagen ze de duivels slapen aan de poorten van de stad. Nieuwsgierig vroegen ze hen: "Waarom slapen jullie hier?” De demonen antwoordden: ”De Alexandrijnen verleiden elkaar zo goed dat we bijna niets meer te doen hebben. "
Dit voorbeeld illustreert dat de duivel niet op een directe, zichtbare of grove manier aanvalt. De ware verleiding is verborgen, duister en het is moeilijk te voorspellen waar ze ons naartoe wil leiden. Het gaat om een spirituele insinuatie: volgens Evagrius Ponticus is de verleiding van de monnik vooral een gedachte. Dat is de meest verraderlijke verleiding, want tussen mij en mijn gedachte is er bijna geen afstand. Ik ben er dus gemakkelijk van overtuigd dat het mijn eigen gedachte is, terwijl die in werkelijkheid door de duivel wordt ingegeven. Hij sluipt mijn gedachten binnen alsof het mijn eigen gedachten zijn, en dan kan ik niet meer helder onderscheiden.
Hoe informatie in ons innerlijk wordt opgenomen
Eerst komen externe zaken binnen via onze vijf zintuigen, die de eerste verblijfplaats van ons innerlijke kasteel vormen: het lichaam, door wat we horen, zien en aanraken. Vervolgens vindt er een overdracht plaats, een overgang van het materiële, het fysieke – deze eerste verblijfplaats – naar een ruimte die zowel fysiek als psychisch is, een psychosomatische dimensie: de tweede verblijfplaats. Het is een proces waarbij de informatie eerst het lichaam (fysiek) binnenkomt, vervolgens door het lichaam-ziel (psychosomatisch) gaat, om uiteindelijk de rede (derde verblijfplaats), dat wil zeggen het denken, te bereiken.
Het is een beetje zoals verdamping: bijvoorbeeld een steen (materieel) die verandert en steen en vloeistof wordt (psychosomatisch). Vervolgens wordt hij alleen vloeistof (psychisch) en uiteindelijk wordt hij lucht (de rede). Laten we een concreet voorbeeld nemen: ik zie een tafel, ik observeer de kleur, de houtsoort, de vorm (fysiek). Vervolgens kan ik mijn ogen sluiten en de tafel in mijzelf visualiseren (psychosomatisch). Ten slotte kan ik over de tafel praten, haar kenmerken beschrijven of me er een beeld van vormen (rede). Wanneer ik het beeld in mijzelf zie (het psychosomatische), is dat beeld objectief, maar wanneer ik een idee over deze tafel uit, is er sprake van een oordeel – ik vel een oordeel over dit ding.
We zien dus dat de assimilatie van buiten naar binnen verloopt: van het fysieke naar het psychosomatische en vervolgens naar het mentale. Een ander voorbeeld: ik zie een reep chocolade (fysiek), ik stel me die voor in mijzelf (psychosomatisch) en ten slotte vel ik het oordeel dat de chocolade heerlijk is (rede). In dit proces verandert de buitenwereld in iets ongrijpbaars in ons – vergelijkbaar met een verdampingsproces – wat aanvankelijk materieel was, wordt immaterieel in onze geest. De geest is namelijk immaterieel. Het is essentieel om te begrijpen dat de indruk die ik van buitenaf heb, verandert in iets spiritueels, ongrijpbaars, onzichtbaars, een idee.
Conclusie
Verleiding is dus niet alleen een beproeving, maar ook een kans om onszelf beter te leren kennen en spiritueel te groeien. Door het subtiele mechanisme ervan te begrijpen, kunnen we ons innerlijk beter verdedigen. Zo streven we naar de heiliging van ons lichaam, onze ziel en onze geest, en gaan we verder op weg naar ware vrede en vrijheid, naar eenheid met God. Moge de Heer Jezus Christus ons dat schenken! Wordt vervolgd.
P. Jean
3. Kerk en wereld
Dr. Mike Yeadon, Brits immunoloog en voormalig vicevoorzitter van de farmareus Pfizer heeft zich vanaf het begin zeer kritisch uitgelaten over de zogenaamde coronacrisis. Hij wilde waarschuwen voor een crimineel wereldplan, bedoeld om de mensen ziek en onvruchtbaar te maken, de wereldbevolking drastisch te verminderen en de overblijvenden totaal te controleren. Hij wist waarover hij sprak. Vele grote wetenschappers over de gehele wereld waren eveneens zeer kritisch, maar werden allen deskundig in de media gecensureerd. Sommigen werden zelfs onterecht veroordeeld, gevangengenomen of vermoord. Hierdoor kon het gigantisch bedrog van de “pandemie” en de “noodzakelijke middelen om onze gezondheid te beschermen” steeds maar herhaald worden en door voldoende mensen aanvaard. Nu, jaren later, ziet Mike steeds meer bewijzen van dit wereldwijd bedrog en hij geeft een laatste waarschuwing om mensen wakker te schudden. Corona was geen pandemie, maar een milde seizoengriep, waartegen de gewone middelen (die verboden werden!) afdoende beschermden. De PCR-test was ongeschikt om besmetting vast te stellen maar werd daarvoor misbruikt, de covid-19 vaccins waren geen echte vaccins die beschermden maar bedoeld om ziek en onvruchtbaar te maken en langzaam te doden. Valse rapporten werden massaal verspreid om mensen angst aan te jagen en tot onderwerping te dwingen. Hij waarschuwt ook voor het huidige EUVABECO-project van de Europese commissie, dat vaccinaties wil opleggen en verbinden met onze ID of identiteitsgegevens zodat wie niet gevaccineerd is, uitgesloten kan worden.
Dr. Mike wil, zoals vele anderen, de mensen wakker schudden en aansporen om voor de waarheid, vrijheid en menselijke waardigheid op te komen en de vernietigende leugens af te wijzen: <reply+2td2qt&1soocd&&393e13c05871a480f0330dd2a32ae593de4b0d280e566b580d075aefa216f3d6@mg1.substack.com>
Dit is uiteindelijk niets anders dan wat de heilige Johannes bijna twee millennia geleden voorspeld heeft in het laatste Bijbelboek, de Apocalyps. Hij waarschuwde voor de opkomst van de antichrist, de draak, de beesten en hun aanhangers, die een grote macht zullen ontplooien, door vele bewonderd en achternagelopen worden en de wereld willen onderwerpen: “… en niemand kan kopen of verkopen, als hij dat teken, de naam van het beest of het getal van zijn naam niet draagt” (Apocalyps 13, 17)!
*
Volgens de Amerikaanse economist Richard Wolff beleven we nu de laatste fase van de eeuw van de dekolonisatie. Het Europese project om de rest van de wereld te koloniseren, zogenaamd om hen de weldaden van de westerse beschaving te brengen, werd gedurende eeuwen met succes bekroond. Zo kon het westen zijn kapitalistisch systeem handhaven dankzij de grondstoffen en de handenarbeid van de kolonies. Sinds ongeveer 100 jaar vechten Afrika, Azië en Latijns-Amerika voor hun onafhankelijkheid”.
“De anti-Rusland propaganda van Oekraïne en de anti-Iran propaganda van Israël” moeten dienen om “het geweld te rechtvaardigen” en de “hegemonie over de planeet te behouden”, “verblind door een overheersingshoogmoed”. Alles toont de “onmacht van het westen om zijn koloniale overheersing te handhaven”. “De Israëli’s zitten gevangen, ze kunnen de oorlog niet winnen en ze kunnen geen vrede sluiten”. “Alles in Israël is vals, het patriotisme, de democratie, de soevereiniteit”. Over de oorlog in Oekraïne: “het zou voor iedereen best zijn dat deze zo vlug mogelijk eindigt”: https://www.mondialisation.ca/loccident-est-pret-a-toutes-les-extremites-pour-tenter-darreter-le-cours-de-lhistoire/5699594?doing_wp_cron=1750918665.3421039581298828125000
*
Sam Shamoun (geboren in Kuwait) is een vurige Amerikaanse verdediger van het katholieke geloof. Hij was aanvankelijk calvinist. Toen hij hoorde spreken over Igantius, Athanasius, Polycarpus… ontdekte hij de kerkvaders en het authentieke christelijke geloof en werd katholiek. Sindsdien is hij een onvermoeibare verdediger van dit geloof voor atheïsten, moslims en joden. Met grote vrijmoedigheid brengt hij velen tot bekering. Je kunt echt genieten van zijn vele video’s en de wijze waarop hij het christelijk geloof verdedigt tegen de zovele valse aanvallen:
4. Enkele foto’s
